Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Het enige wat zij zegt is ow!
Ik was 16 jaar en 't was 2002.
Toen werd ik op 16 december gevraagd door een meisje wat ik eerst niet zag
zitten. Omdat zij degene was van mijn dromen; ik dacht dat ik droomde ik
heb uiteindelijk ja gezegd.
Toen op die avond, was de kerstdisco van de school, daar waren we heen
gegaan.
In het begin was ik heel verlegen maar even later ging ik los en toen
hebben we,gedanst en gezoend. 't was een hemelse dag 't leek wel of ik
vleugels had ik zweefde maar wat in de wolken.
En toen was de kerstvakantie er we hebben elkaar de hele vakantie niet
gezien na de vakantie zag ik haar en ik was blij ik haar haar zielsveel
gemist ik dacht van laat deze droom nooit meer over gaan we waren heel
vaak bij elkaar na een maand toen sliep ik bij mijn zus en haar vrienden
zij bleef ook slapen toen hebben we voor het eerst gevreeën en 't was prachtig.
Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.
Er gingen weken voorbij, maanden.
Tot de dag jullie we gingen 4 jullie 2 weken naar Spanje: Loret da mar.
Daar zijn mijn tranen blijven hangen 't was ziels mooi gewoon te mooi om voor te stellen we zaten bij t strand naar de zonsondergang te kijken we
vreeën nachten lang en maakte lol het voelde zo goed dat ik dacht zei is de ware ik weet gewoon niet wat ik zonder haar moet echt niet toen besloot
ik een tatoeage te nemen een hartje met een dolk en erin haar naam t was een mooie tatoeage de dagen gingen snel voorbij we waren toen thuis we
hadden daarna elkaar een week niet gezien..
Na die week gingen we naar de camping van haar: een nudisten camping ik heb daar ook de mooiste tijd van mijn leven beleefd, zoiets vind ik nooit meer.
Na een week op de camping gebleven te zijn belde mijn moeder.
Ze zei van hoe gaat het enzo ik zei goed dit is de mooiste tijd van mijn
leven zei ik en toen zei mijn moeder iets heel ergs je opa heeft
darmkanker en heeft nog maar 2 maanden te leven toen begon de ergernissen
1 van haar ouders bracht me thuis ik heb met mijn moeder gepraat was van
plan om naar mijn opa te gaan en wou 't dolgraag maar ik durfde niet ik
was doodsbang van hoe hij eruit zou zien.
En bleef ook maar met de gedachte bij mijn schatje Ingrid en miste haar
zielsveel.Haar vader ging naar een concert en ik had gebeld of hij me dan
op wou halen ik wou en moest Ingrid weer zien.
Ik ging dood van 't verlangen naar haar gedrag en gezicht, alles, maar
toen ik aankwam kregen we alleen maar ruzie en 't werd van kwaad naar
erger.
Na de camping, toen we thuis waren, ging ik nog iedere dag naar haar toe.
Ik kon niet zonder haar en een week later hadden we nog steeds ruzie door
al die dingen, want mijn vaders tumor was er nog die hadden ze niet
helemaal kennen weghalen. Gelukkig goedaardig. Mijn opa ligt op sterven en
ken ieder moment van zijn stokkie afgaan. Ik wist niet wat ik moest doen
en daarom kreeg ik en Ingrid ook ruzie en na een week maakte ze het uit ze
liet haar moeder bellen, want ze kon het niet.
Ze was nog steeds verliefd op me, maar ook weer niet. Ze wist 't niet en ik heb 't 8 maanden en 2 weken met haar gehad. Ik dacht wel dat ik dood ging. Ook heb toen voor het eerst in mijn hele leven bij mijn vader uitgehuild.
Het werd erg naar erger ik begon haar steeds meer te missen.
En even later had ik gewoon geen zin meer om te leven. Haar moeder heeft me gezegd: het gaat ooit uit maar na een maand of 2, 3 zullen jullie weer bij elkaar zijn. Het is nu al 6 a 7 maanden geleden en ik heb nog steeds verdriet. Mijn opa was 3 dagen voor mijn verjaardag overleden, geen vriendin meer, mijn pa met een tumor. Ik kon 't niet meer aan. Ik werd van school getrapt, mocht weer terug komen.
Nu weer ervan af getrapt en mag niet meer de klas in, maar wel de lessen
thuis volgen en gewoon examen doe. Ik mis haar en wil haar dolgraag terug.
Ik zie haar iedere dag op school.Nooit praten we met elkaar. We msnen wel
vaak enzo en dan vertel ik 't haar en 't enigste wat ze zegt is: ow.
Ik kan er gewoon niet meer tegen.
Groeten
Christiaan Willemse
